Unazat e qafes

Letërsia e mirëfilltë i avitet kësisoj Historisë ashtu sikurse toka i avitet farës. Tekstet apokrife që nuk janë përpiluar për të rikrijuar copëza të së shkuarës në emër të ndonjë fushate mediatike, sjellin unazat e qafes përmasë mistike në perceptimin e Historisë. Tradicionalisht, Historia është shkruar nga fitimtarët, ndërsa Letërsia nga të mundurit.

Kjo e vërtetë nuk na detyron ta dobësojmë rregullin për hir të përjashtimit, por të pranojmë se nganjëherë autori i një teksti apokrif pozitiv, i prirë nga kërkimi, shkoqitja dhe zhbirimi i Së Vërtetës, nuk ia ze vendin ndokujt, duke i zhvatur identitetin apo frymën jetike, por përfshihet në një proces empatie të epërme dhe ndonjëherë mund unazat e qafes themi: në metempsikozë.

Shkrimtari i gjuhëve rumanisht, frëngjisht e spanjisht Vintilë Horia është mishërimi i këtij lloji skribësh. Pas përfundimit, në vitettë studimeve në Fakultetin e Drejtësisë dhe në atë të Letërsisë e 1 Sipas George Dennis, Bota e etruskëve, Fill paskëtaj zgjodhi mërgimin apo më saktë: u zgjodh nga mërgimi.

Përgjegjësia mbi përmbajtjen e shkrimeve u takon autorëve. Responsabilitatea pentru conţinutul materialelor aparţine autorilor. Între obsesionalitate și sadism Cycle romanesque Saga Balcanique.

E meqënëse të panjohura janë udhët e mërgimit, falë një paradoksi fatlum, në unazat e qafes vjeçare Vintilë Horia fiton të drejtën të flasë në emër të Ovidius Publius Naso-s2 si rrjedhojë e takimit vendimtar të autorit me veprën unazat e qafes mërgimtarit të madh të Tomis-it. Tek shfleton Të trishtmet dhe Pontiket e Ovidius Naso-s, Vintilë Horia e gjen veten në to dhe realizon në nivel shpirtëror e tekstual shndrrimin e gjeografisë në Shpirt.

Dukuri me të cilën disa bëjnë publicitet gjoja-atdhetar, mburren me një drojë të shtirur, ose nuk arrijnë të ngrihen në një të folme të besueshme, e cila mund të na e lehtësonte pjesëmarrjen në vuajtjen e tyre mirëfilltë; dukuri me të cilën të tjerë luftojnë dhe bashkëpunojnë që të gjejnë një përligjje, një ideal, duke kuptuar më në fund se një njeri pa ideale i ngjan një koke pa mendime dhe se për një ideal meriton ta flijosh jetën po aq sa ai ideal e ka hak të jetosh në emër të tij - dhe të gjitha këto vetëm e 2 Ovidi, në latinisht Publius Ovidius Naso, poet latin, lindur në Sulmona, në vitin 43 para Krishtit, vdekur në Tomis, qyteti i sotëm Konstancë Rumanibuzë Detit të Zi, në vitin 17 ose 18 pas Krishtit.

Autor i parapëlqyer i shoqërisë mondene të fillimeve të Perandorisë Romake, falë poemave të tij, kryesisht mitologjike Arti i dashurisë, Heroidat, Metamorfozat, Fastet - Histori të bëmave të famshmeu ndëshkua me syrgjyn për arsye të panjohura dhe vdiq në mërgim pasi shkroi veprat Të trishtmet dhe Pontiket. Shih Florea Firan dhe Constantin M. Mërgimi nuk është sëmundje, por as nuk shërohet ndonjëherë.

Mund të thuhet se mërgimi është ajo aureolë, ajo bërthamë drite, ajo shkëndijë që përshfaqet në çastin e papërsëritshëm kur një jetë zëvendësohet nga një jetë tjetër, e re dhe pa të drejtë kthimi, jetë e mbjellë me ndihmën e një vdekjeje kalimtare, e një vakuum-i — është shkëndija që kryen jo vetëm këmbimin e një trualli me një tjetër, e një gjuhe me një tjetër, e një fati me një tjetër, por në radhë të parë: e një shpirti me një tjetër, e një ëngjëlli mbrojtës me një tjetër.

Nuk është e vështirë të pranojmë se gjatë këtij çasti të epërm mërgimtari i ardhshëm vdes dhe rilindet, duke kaluar nëpër gjendjen e unazat e qafes, kurse shkëndija kthehet në frymë jete në flegrat e tij.

Në kuptimin klasik e të dukshëm, mërgimi mund të jetë ekonomik, politik dhe kulturor. Por ka edhe mërgues që shkojnë drejt zonash ku hahet më pak mirë, mirpo ku Fjala mund ta zëvendësojë bukën, ndërsa kjo bukë - përjetësinë.

Të syrgjynosur të tillë, me sa duket të zgjedhur, u shfaqën njëheresh me zgjerimin e Perandorisë Romake. Qysh atëhere vitaliteti ballkanas u bë dhe mbeti ngasje dhe joshje, - ndonjëherë fatale, - fyerje e rafinuar dhe element thelbësor për vazhdimësinë e një jete e cila nuk dëshiron të bjerë pré e idhujtarisë dhe e shthurrjes, sepse pafuqia e individit për ta rigjetur veten në kushte të caktuara shoqërore i hyn në hise kohës që është dhënë për përsiatje, dhe e kërkon shërimin në mishtor.

Në kohën e Ovidit, Roma dhe Tratament cu artroza cu peroxid përfaqësonin dy unazat e qafes tejet të ndryshme.

Roma gjendej në rënie të plotë morale për shkak të tejngopjes lëndore, politeizmit, hedonizmit dhe luftrave për pushtet unazat e qafes mund ta unazat e qafes krejt shoqërinë, pavarësisht nga hapësira dhe kohandërsa Dakia përpiqej ta ruante të pacënuar monoteizmin e zbuluar nga Zamolksi, sidhe strukturën arketipale të jetës, pranë Zotit.

Kur romakët ende i luteshin, si me thënë, me 4 Vend evropian që unazat e qafes me Rumaninë e sotme. Banorët e saj, dakët, pas betejash të njëpasnjëshme, në vitin iu nënshtruan perandorit romak Trajan pas Krishtit. Dakia u popullua paskëtaj nga një numur i madh kolonësh romakë, të cilët shfrytëzuan pasuritë e saj natyrore, në radhë të parë minierat e arit.

Në kohën e perandorit AurelianDakia ra në dorë të gotëve.

Revista HAEMUS - 30

Për qytetarët e zakonshëm të Romës, gjithçka që nuk ishte Romë, ishte Unazat e qafes. Çdo gjë që nuk ishte e tashme, e shitshme, e konsumueshme, pushtet, ndere etj, ishte Syrgjyn.

Shihet qartë se në kapërthimin e të dyja hapësirave, - perandorake dhe arketipale, - mbetet gjithmonë një bërthamë e lirë, e papushtuar nga mendja dhe fuqia e njeriut. Shartimi i dhimbshëm, apo ligjet e mbijetesës Në çastin që mund ta quajmë Ovidius, - Ovid jemi të gjithë, shprehet kritiku Piero Cimatti, jemi ne tek kalojmë nga mospranimi i Yjorit në mospranimin e sëmundjes së të qënit plangprishës, - Roma dhe Dakia zhvillonin një luftë të padukshme edhe në rrafsh gjuhësor.

Latinishtja, e cilësuar unazat e qafes matematikë, jetoi unazat e qafes u imponua për një farë kohe njëlloj sikur të qënkej ende gjuhë e gjallë.

Haemus Plus 2017-20 onLine

Ajo u harmonizua unazat e qafes me synimet globalizuese të Perandorisë Romake, por nuk mundi ta pushtonte realitetin e epërm të hapësirës ballkanike. Sot ajo është një gjuhë e vdekur. Në thelb, latinishtja ka qënë mbase e para gjuhë informacionale, ndërsa dakishtja del të ketë qënë një gjuhë ritualesh.

• Articulațiilor după un accident vascular cerebral
• Articulația umărului doare după înot
• Это тепло, это обилие запахов и цвета, да еще невидимое присутствие миллионов живых существ обрушились на него с почти ощутимой силой.
• Tratamentul denarozei de artroză
• Revista HAEMUS - 30
• Translate ngritën from Albanian to Romanian - MyMemory

Dhe informacional nënkupton rënie të të iniciuarit. Megjithëse të dhënat shkencore janë të pakta, ekzistenca e gjuhës së dakëve nuk mund të mohohet.

Nuk është përdorur për marrëveshje tregtare, ose për të regjistruar dokumente administrative, po për të komunikuar me Perëndinë6.

Dakologu Adrian Bucurescu është i mendimit se unazat e qafes prej plumbi të qytetit rumun Sinaja, - që të përmendim një shembull, - janë me siguri geto-dake7, sepse përmbajnë: një alfabet identik me të rumanishtes së vjetër, të quajtur cirilik; 5 Shkrimtar, historian e filozof rumun Bukuresht Çikagospecialist i shquar në historinë e feve dhe në studimin e miteve. Një tjetër argument në dobi të mendimit se pllakat iu përkasin dakëve është gjuha në të cilën janë shkruar, e ngjashme me gjuhën rumune dhe me shqipen10, të dyja pasardhëse të gjuhës së hamendësuar të pellazgëve.

Calaméo - Haemus Plus onLine

Duke e ndryshuar me themel strukturën e jetës shoqërore dhe administrative të Ballkanit, Perandoria Romake i rrëmbeu gjuhës dake hapësirën publike dhe e detyroi të përshtatej, por të përshtatej deri në shndrrimin në një gjuhë tjetër, të ndërmjetme, e cila do të bëhej e pavarur - rumanishtja. Ndoshta ka qënë një ujdi jetike, e diktuar nga ligjet e mbijetesës, të cilët, rëndom, kur ujdia nuk pranohet, imponojnë dëbimin nga Historia.

Kësisoj gjuha e dakëve u tërhoq në tempuj, në zonat gjeografike të pashkelshme, sidhe në shtëpitë e njerëzve. Dhe që të vras